ظهر یه روز خیلی گرم مرداد

قلم رو دفتر یه نوشته سُر داد

من با چشام نوشته رو می دیدم

به خامیش اما خیلی می خندیدم

زیبا بود آهنگین و قافیه ام داشت

انگار ولی یه چیزایی رو کم داشت

با همه خامی و ناپختگیش

میشد ازش کرد هزارتا برداشت

از اولش می اومدم آخرش

دوباره برمیگشتم از اولش

راس راسی این ترانه بود که گفتم

بعد یه ساعت که شدم مطلش

وقتی که خوب گرم میشد موتورم

فهمیدم یه شاعر آماتورم

 وداع

قول بده که توی هیچ عشقی دیگه

نقش قربانی و بازی نکنی

هیشکی و مثل من اینجوری به زور

واسه ی وداع راضی نکنی

ادای بی گناها رو در نیار

فاز آدمای خوب و ورندار

خودتو نزن به اون راه دیگه

که نگاهت واقعیت و میگه

آدما از جنس شیشه ان نکن

آدما وابسته میشن نکن

قول بده که توی هیچ عشقی دیگه

نقش قربانی و بازی نکنی

هیشکی و مثل من اینجوری به زور

واسه وداع راضی نکنی

مرگ

تا حالا مرگ بهت یه چشمک ریز زده

یا بهت یه فن محکم و تند و تیز زده

تا حالا نشستی باش حرف زدی که چی میخواد

یا شده بری سفر اونم بخواد باهات بیاد

بنظر مرگ مث یه گل که بوش میکنی

مث برگ آخرت که آس و روش میکنی

شنیدم خیلی شیرینه اتفاقا گاهی

مخصوصا وقتی مریضی و ازش آگاهی

درکل این ماییم که از مرگ هیولا می سازسم

یه فرشته عذاب شبیه غولا می سازیم

بعد مام آب از آب تکون نمی خوره یه بند

پس تا دندون داری دوست من توام بیا بخند